Tussentijds bezoek aan Nederland

2012

DONDERDAG 21 JUNI 2012, vijf drukke weken…
Na een goed verlopen vlucht komen we eindelijk, na het 2x missen van de trein op Schiphol uiteindelijk in Enschede aan. We bellen Jan's moeder om ons op te halen, die helemaal verbaasd is dat we in Nederland zijn. Verrassing! Later op de avond rijden we met haar auto naar Mariska's ouders die natuurlijk ook totaal blij verrast zijn. Ze hadden ons nog lang niet verwacht.

De komende vijf weken vermaken we ons met  het bezoeken van familie, vrienden en kennissen. Daarnaast nog de nodige verjaardagen en een barbecue feestje met de naaste buren. Ook moeten de nodige herhalingsinentingen gehaald worden en verder wordt er naar onderdelen gezocht voor de DAF en de motor. Van onze ouders mogen we de auto wel lenen, maar we willen hen niet te veel tot last zijn.

Onze 42 jaar oude Corvette staat nog onder een zeiltje in de garage van Mariska's ouders. Het is onze enige eigen vervoer hier. Het ding start direct bij de eerste poging. Even naar de APK en het blijkt dat een fusee kogel teveel speling heeft. Jan vervangt hem direct de volgende dag, herkeuren, en we hebben weer vervoer! En wat voor vervoer. Heerlijk met dakje eraf tuffen we rond. Tenminste, als het niet regent, want het weer in Nederland is nog altijd hetzelfde...

Het zijn weken van veel uit eten, barbecueën en veel drinken. Elke avond laat. Erg leuk en gezellig om iedereen, nou ja bijna iedereen, weer te zien. De kilo's die we in 1,5 jaar in Afrika verloren hebben, vliegen er hier in vijf weken weer aan. We bezoeken ook nog Wil en Gerard in Winterswijk. Een stel dat ook met een vrachtwagen onderweg is in Afrika, en waar we veel e-mail contact mee hebben. We hebben elkaar echter nog nooit gezien, en ze blijken nu ook in Nederland te zijn. Het is een leuke middag en het klikt goed, vooral vanwege gemeenschappelijke hobby's, reizen en (oude) auto's. Hopelijk treffen we elkaar onderweg nog ergens.

Een warm welkom van Dirk, Pim, Tom, Guus en Teun

APK-tje voor de Corvette

Waar het iets minder klikt is het Angolese consulaat in Rotterdam. We willen proberen daar ons visum te halen. Jan belt eerst op. Hij krijgt een keuzemenu voorgeschoteld. Dit gaat echter in zo belabberd Nederlands, dat we het bandje 5x afluisteren voordat we een idee hebben wat er gezegd wordt. Het idee om even een van origine Nederlands sprekend persoon dat bandje in te laten spreken, al was het de schoonmaakster, is nog niet bij de mensen daar opgekomen. Uiteindelijk krijgt Jan iemand aan de lijn. Hij legt uit dat we over land door Afrika reizen, nu tijdelijk in Nederland zijn, en graag een visum voor Angola willen dat in November ingaat. Dat is allemaal mogelijk meneer. Komt u maar gewoon naar het consulaat in Rotterdam. Dat doen we dus, en om tien uur 's morgens zijn we er al. Na drie uur wachten (er zijn maar liefst vijf mensen voor ons...) kunnen we een aanvraagformulier invullen. Dan pas om 14:30 uur moeten we op gesprek komen bij de consul. De man spreekt alleen Portugees, dus er is een tolk bij. Hij geeft aan dat we wel een visum kunnen krijgen, maar dat deze binnen twee maanden ingaat. Dat is lekker, we hebben speciaal gebeld dat we pas in November willen inreizen. Jammer zegt de man, dat kunnen we niet afgeven, onze computersystemen zijn daar niet op ingesteld. Het bloed begint al weer te koken. Computersystemen. Die grensgasten in Afrika zitten tussen een paar kippen onder een boom, grrrrr. We vragen of hij dan in ieder geval een aanbeveling wil schrijven waarmee we onderweg eenvoudiger ons visum kunnen krijgen. Nee, dat wil hij ook niet. Het enig dat hij wil is eigenlijk zo gauw mogelijk weer achter facebook kruipen of in zijn dikke Benz naar zijn villa scheuren...  We zijn mooi pissed off. 2x 25,- dollar betaald voor een letter of invitation in het Portugees, 440 kilometer voor nop gereden, en de hele dag in de wachtkamer doorgebracht, voor iets dat ze ons ook aan de telefoon hadden kunnen zeggen. We zeggen tegen de man dat voor deze door ons gemaakte onnodige kosten iemand in Angola twee maanden moet werken. Het interesseert hem natuurlijk geen zier. We zijn er aardig achter dat in Angola alleen maar plezierige mensen moeten zijn, want ze hebben alle kl..zakken naar de ambassades over de wereld gestuurd.

De weken vliegen voorbij. We houden nog een klein afscheidsfeestje en worden daarbij weer overladen met drop, kaas, pepernoten en andere lekkernijen die in Afrika niet te vinden zijn. Tezamen met door ons gekochte onderdelen, o.a. Een gel-accu voor de motor, tien meter flexibele regengoot voor boven de ramen en allerlei geheime dingen die Mariska heeft ingepakt, worden we door Mariska's ouders met de camper weer afgezet op Schiphol. Zelf gaan zij nog een weekje naar Texel. Foto’s van het thuisbezoek zijn er helaas niet. We hadden wel een fototoestel meegenomen, maar na het maken van foto’s in het vliegtuig en nog een paar foto’s de eerste dagen, was de batterij leeg. Het kabeltje om deze op te laden, lag natuurlijke nog in Togo. In alle haast vergeten mee te nemen. Jammer, jammer.

Boven Nederland

Landing op Schiphol